اے بزگیں راج تاں کرنی چاکری جیڑوانی تھا پیڑ اِتگ۔ ادا تب ساچی ءِ رھبند جوانیں وڑی ٹھینگ نہ بیتگ۔ اے راج چاکری کینگانی عھد ءَ پہ زریت۔۔ پمیشا ادا چاکر سنچ ءَ ھر عھد ءَ ردوم زُرتگ۔ ما ھمینکہ چہ کوھنیں کِسہاں اش کُتگ ءُ در بُرتگ تہ دو سِنچ مئے دیم ءَ اَتکگ۔ چاکر ءُ گوھرام کینگانی سکین ءِ سنچ ءَ دینت ءُ بیبگر باھڑ مھرانی نشان۔۔۔۔۔ بلے یک سِنچی پہ زانت گُٹگیر کنگ بیتگ۔۔۔ پمیشا ادا نابزانتیں شاعر ءَ ”چاکر ءِ اولادی ءُ گوھرام ءِ دل ءِ بندی” ءِ سِنچ پہ نابزانتی زندگ داشتگ ءُ بیبگری مھرانی سِنچ ءَ کس پوہ ءُ سرپد نہ اِنت۔۔۔ ھمے چاکر ءُ گوھرامی سِنچ ءَ ادا ھر دؤر ءُ ھر زمانگ ءَ دیار سوچی کُتگ۔ بلے بیبگری مھرانی زانت ھر دؤر ءَ پہ زانت ایرجیگ کنگ بیتگ۔۔ بلے اگاں ما کمی دورچاری بہ کنیں ءُ بلوچ ءِ راجدپتر ءَ چماں شانک بدئیں گُڑا مارا یک مھرانی ابدمانیں دگہ تواری ھم گوشاں کپیت کہ
”چاکر کینگاں کوتاہ کن”
راج زھگ ءِ زانت ءِ ٹھینگ ءُ رھبند دیگ ءَ راج شاعر ءِ مزنیں کردی بیت۔ شاعری راجی زند ءَ باز اثرمند کنت۔ بلے مئے بد بھتی ھمے بیتگ کہ ادا ٹکی سردارانی گروبند ھر دور ءُ ھر زمانگ ءَ باز مھکم بیتگ۔ ادا شاعر گیش ءَ چہ گیش درباری شاعر بیتگ اَنت۔ پمیشا ادا شاعر ءِ قلم پہ ٹکی ءُ براتی جنگانی سکین ءَ کارمرز بیتگ ءُ گوست ءِ ادب گیش ءَ چہ گیش چاکری کینگانی آسرا زندگ بیتگ۔۔ چیاکہ شاعر ءِ وتی مفاد بیتگ اَنت۔ مئے کوھنیں لبزانک ءَ چاکر سِنچ ردوم داتگ ءُ بیبگری زانت گُٹگیر کُتگ۔۔۔مئے مرچیگیں لبزانک ھم پہ نابزانتی ھمے رھبند ءِ سرا رؤگ اِنت ءُ راج زھگ ءِ سِنچ بندی ءَ ھمے رھبند ءِ سرا کنگ اِنت۔۔۔ ادا ناکہ بیبگری زانت گواہ کنت ءُ ناکہ نوکیں دؤر ءَ چوشیں بیبگری ودی کُتگ کہ پاد بہ یے ءُ بہ گُشئے کہ
چاکر کینگاں کوتاہ کنت
ادا نوکیں عھد ءِ چاکر ھم ھر یکے پہ دیم اِنت۔ آھانی ”وکاب کوھی” ھم سربتگ ءُ وئیل، ادا کینگ یک رندی پدا آس رودینگیں ، پمیشا آس کہ کپیت آ تر ءُ ھُشک نہ زانت ءُ دوست ءُ دُشمن ءِ گِس ءَ ھواری ءَ سوچیت۔۔۔۔۔۔ ادا بیبگری زانت یک رندی پدا گُٹگیر اِنت۔ اگاں نوکیں عھد ءِ چاکر ءَ وتی سر نہ گیپت ءُ بیبگری رند پد نہ گیپتاں گُڑا دیم ءَ ھرکس ءُ ناکس سرپد بیت کہ اے گنوکیں ندکار ءَ راست گُشتگ۔۔ دومی نیمگ ءَ قحبگیں دُشمن ءِ کاسگ چٹ ھم مئے کش ءَ اوشتاتگ ءُ آس ءَ گوات جنگ اِنت۔۔۔ بلے
چاکر پہ خدایا چار
کینگاں کوتاہ کن
